Szanowni Państwo,

Każdy Pacjent i jego choroba jest inna, więc nie każda teoretycznie najlepsza procedura medyczna jest korzystna w danym przypadku. Finalną decyzję o wyborze najskuteczniejszej, najmniej inwazyjnej i najbardziej efektywnej metody leczenia musi podjąć lekarz.
Na pierwszym miejscu stoi dobro Pacjenta oraz jak najszybsze uzyskanie homeostazy i późniejszy komfort życia po zabiegu.

Przed wykonaniem niektórych zabiegów wystawiam skierowanie na specjalistyczne badania w tym na rezonans magnetyczny. Po zabiegu – na życzenie Pacjenta wystawiam również zwolnienie lekarskie.

Procedura Barron’a | usuwanie hemoroidów

• Metoda Barrona polega na umieszczaniu specjalnych gumek u podstawy hemoroidów, które powodują ich niedokrwienie i martwicę. Zabieg nie jest bolesny i możliwe do wykonania w warunkach ambulatoryjnych, a więc bez konieczności hospitalizacji. Pacjenci, zaraz po zabiegu mogą wrócić do swoich normalnych zajęć. Zabieg nie wymaga również znieczulenia, jakie jest konieczne do przeprowadzenia tradycyjnych operacji, a zatem dają również szansę ludziom, u których znieczulenia do operacji nie jest możliwe.
• Leczenie przeprowadzane jest etapowo w zależności od zaawansowania choroby.

Zabiegi można powtarzać co 2-3 tygodnie, aż do zaopatrzenia wszystkich żylaków.

Laserowa operacja hemoroidów | MILH | żylaki odbytu

• MILH (Minimally Invasive Laser Hemorrhoidoplasty) – Małoinwazyjna laserowa ablacja (zniszczenie) hemoroidów jest jedną z nowszych metod leczenia żylaków odbytu. W przypadku tej procedury wykorzystuje się laser emitujący falę o długości 1 470 nm oraz stożkowy kształt sondy. impulsy energii podawane są do kolumny hemoroidalnej wachlarzowymi pulsami (rozbieżnie). Tkanka hemoroidalna poddana działaniu lasera traci wodę, a cały guzek hemoroidalny zostaje odcięty od dopływu krwi. W konsekwencji dochodzi do obkurczania się i włóknienia masy hemoroidu.

• Zaletą zabiegu jest zmniejszenie masy guzka hemoroidalnego poprzez obliterację (zamknięcie) naczyń i następowe jego włóknienie. Przywraca to niemalże anatomiczne warunki panujące w kanale odbytu bez konieczności wycinania powiększonych krwawnic. Powstanie włókien tkanki łącznej gwarantuje właściwe przyleganie śluzówki do tkanek leżących poniżej. Zapobiega to nawrotowi dolegliwości, szczególnie związanych z wypadaniem hemoroidów.

• MILH jest dedykowana do leczenia hemoroidów II i III stopnia, a w niektórych przypadkach również IV stopnia. Jako największe zalety zabiegu należy wymienić bezbolesność przeprowadzenia procedury oraz maksymalną ochronę zwieraczy i błony śluzowej odbytu.

• Zabieg nie wiąże się z ryzykiem zwężenia kanału odbytu, co może mieć miejsce podczas klasycznej hemoroidektomii. Procedura MILH ma na celu zmniejszenie objętości hemoroidu, zamknięcie tętnic unaczyniających kolumny hemoroidalne oraz przywrócenie anatomicznej struktury kanału odbytu. Wówczas nie ma konieczności wycinania powiększonych kolumn hemoroidalnych, a tym samym zaopatrywania ran powstałych po ich wycięciu. Ryzyko powikłań po MILH jest minimalne.

• Zabieg może być przeprowadzony w ramach chirurgii jednego dnia. Minimalne nacięcia przy odbycie ograniczają dolegliwości bólowe, powodując zmniejszenie spożycia środków przeciwbólowych i wpływają na skrócenie czasu przebywania na zwolnieniu lekarskim.

Operacja Fergusson’a | usuwanie hemoroidów

Zamknięta hemoroidektomia (usuwanie hemoroidów) metodą Fergussona, to złoty standard operacji, który istnieje od 50 lat. Ta operacja jest wykonywana w sedacji ogólnej (znieczuleniu) lub dożylnej. Operujący chirurg używa specjalnego zacisku, aby przejść przez kompleks hemoroidalny, a następnie wyciąć hemoroidy. Rozpuszczalne szwy (takie jak 3,0 Vicryl) są umieszczane u nasady hemoroidów. Linia szwu jest wzmacniana. Można w ten sposób usunąć od 1 do 3 grup hemoroidalnych jednocześnie.

Krioterapia | wymrażanie hemoroidów | usuwanie brodawek skórnych

• W krioterapii stosuje się specjalną sondę, która wykorzystuje do zamrożenia hemoroidów podtlenek azotu. Temperatura sondy może spaść do –89˚C. Krioterapia była kiedyś zalecana przez wielu chirurgów w leczeniu hemoroidów, gdyż wiązała się z najmniejszym bólem.
• Po założeniu plastikowego wziernika, anoskopu, lokalizujemy splot hemoroidalny. Do kontaktu sondy z powierzchnią mrożonej tkanki używamy żelu. Po przyłożeniu kriosondy, rozpoczynamy zabieg tak, aby tkanka zamarzła wokół końcówki kriosondy. Odległość między końcówką, a zewnętrzną częścią sondy jest równa głębokości sondy. Pozwala to chirurgowi wizualnie określić, ile tkanki jest niszczone.  W ciągu 24 godzin po zabiegu może wystąpić obrzęk. Pacjent mimo drobnego obrzęku może się bez przeszkód wypróżniać.

Wycięcie fałdów anodermalnych |

• Skóra wokół odbytu jest luźniejsza niż skóra na innych częściach ciała. To dlatego, że skóra w tym miejscu musi się rozszerzać podczas wypróżnień. Ze względu na różnorakie nieprawidłowości, skóra wokół odbytu nadmiernie się rozciąga i przerasta powodując bolesny dyskomfort. Nadmiarowe fałdy są zlokalizowane na zewnątrz odbytu, co oznacza, że lekarz może je łatwo usunąć w gabinecie zabiegowym. Rzadko zdarza się, że konieczna jest wizyta w szpitalu.
• Fałdy anodermalne – przyczyny:

• zmiany wrodzone;
• wysiłek z powodu zaparć;
• częste biegunki;
• przewlekła szczelina odbytu;
• ciąża;
• zakrzepy krwi w odbycie (tzw. zakrzep brzeżny);
• nadmierne podrażnienia odbytu;
• choroba Leśniowskiego-Crohna lub inne stany zapalne;

• Kwalifikacja do operacji wycięcia fałdów anodermalnych powinna uwzględniać nie tylko wielkość zmian, ale również przyczynę ich powstania. Usuwanie fałdów anodermy (tkanki nabłonkowej pokrywającej kanał odbytu) jest zwykle procedurą wykonywaną ambulatoryjnie. Najczęściej stosuje się znieczulenie miejscowe. Można również podać środek uspokajający, który pomoże się zrelaksować. Przed usunięciem nadmiaru skóry lekarz oczyszcza obszar mydłem antybakteryjnym. Do odcięcia nadmiaru skóry używa się skalpela lub nożyczek. Można też użyć lasera lub diatermii (elektrokoagulacji, czyli „noża elektrycznego”) zamiast chirurgicznego wycięcia. Aby zapobiec powikłaniom, lekarz może usunąć tylko jeden fałd skóry odbytu na raz. Daje to obszarowi czas na wyleczenie i zmniejsza ryzyko infekcji.
• Po zabiegu bezwzględnie trzeba zostać w domu i zrelaksować się. Nie należy podnosić ciężkich przedmiotów, ani nie wykonywać nawet lekkich ćwiczeń fizycznych. Do pracy można wrócić następnego dnia i wznowić normalną aktywność w ciągu tygodnia od zabiegu. Koniecznym będzie przyjęcie antybiotyków, aby zmniejszyć ryzyko infekcji. Alternatywą jest również stosowanie miejscowo maści z antybiotykiem. Ponadto po zabiegu w celu przyspieszenia gojenia rany, stosuje się również krem przeciwgrzybiczy i miejscowe leki przeciwbólowe do zastosowania w odbycie.
• Rekonwalescencja po zabiegu usuwania fałdów anodermy jest szybka, ale bardzo ważne jest, aby postępować zgodnie z zaleceniami lekarza dotyczącymi pielęgnacji. Infekcja może opóźnić gojenie i konieczne może być dalsze leczenie w celu powstrzymania rozprzestrzeniania się niebezpiecznego dla zdrowia i życia zakażenia krwi.

Nacięcie ropnia | okolice odbytu

• Zasadą leczenia chirurgicznego ropni okołoodbytniczych jest odpowiednio szerokie otwarcie zbiornika ropnego. Umożliwia to ewakuację jego zawartości oraz dokładną rewizję jamy ropnia, w celu wykluczenia pozostawienia nie otwartych przestrzeni płynowych.
Skuteczny drenaż zbiornika można uzyskać poprzez założenie drenu lub setonu (opatrunku punktowego).
Okresowa kontrola pooperacyjna wykonanych nacięć ma na celu uzyskanie takiego stanu, kiedy rana nie zamyka się zbyt szybko, co pozwala na prawidłowe warunki drenażu treści ropnej i gojenie zmiany.
• W przypadkach głębiej położonych ropni, szczególnie międzyzwieraczowych, konieczne jest nacięcie i zdrenowanie ropnia od strony światła odbytnicy. Jako leczenie uzupełniające stosuje się szczególnie przy nasilonych objawach ogólnych, (znacznym miejscowym nasileniu stanu zapalnego, u osób z zaburzeniami ogólnoustrojowymi typu cukrzyca, alkoholizm, AIDS, niewydolność nerek, obciążonych kardiologicznie) leki przeciwbakteryjne. Najkorzystniejsze jest stosowanie antybiotykoterapii celowanej, w zależności od uzyskanych wyników posiewu.
• Uzupełnieniem chirurgicznego leczenia ropnia są nasiadówki z roztworów antyseptycznych wykonywane 3-4 razy dziennie i po każdym oddaniu stolca. Pozwala to na utrzymanie prawidłowej higieny okolicy odbytu. Ważna jest kontrola regularności oddawania stolca. Nie należy zwalczać potrzeby oddania stolca, nawet jeśli wiąże się z tym występowanie bólu, który będzie dużo silniejszy w przypadku zaparcia.
• Prawidłowe nacięcie i zdrenowanie ropnia prowadzi do wygojenia się zmiany w 20-30%. Nie rozpoznany lub źle leczony ropień prowadzi do groźnych dla życia następstw szczególnie niebezpiecznych u osób z zaburzeniami odporności i cukrzycą.

Wycięcie przetoki | nacięcie, otwarcie przetoki

• Fistulotomia (nacięcie przetoki) i fistulektomia (wycięcie przetoki) – wycięcie przetoki jest niekorzystne z dwóch powodów: rana chirurgiczna jest większa i wymaga dłuższego czasu leczenia. Co więcej, chociaż nietrzymanie gazów jest trzykrotnie częstsze po fistulektomii, to nawrotowość przetoki jest podobna jak po fistulotomii. Dlatego wycięcie przetoki nie jest polecane, za wyjątkiem konieczności uzyskania materiału do badania histologicznego.
• Pierwotne przetoki mogą być leczone poprzez fistulotomię. Przetoki podśluzówkowe, międzyzwieraczowe i niskie przezzwieraczowa – mogą być leczone poprzez fistulotomię w znieczuleniu miejscowym w gabinecie zabiegowym (ambulatoryjnie). Dla przetok bardzo powierzchownych, obecnych w pobliżu brzegu odbytu znieczulenie miejscowe z lub bez sedacji (obniżenia poziomu lęku) pozwala na delikatne badanie. W przypadku, gdy otwory przetoki umiejscowione są bocznie na skórze lub są mnogie – znieczulenie ogólne lub regionalne może być bardziej korzystne.

Operacja przetoki VAAFT | przetoka okołoodbytnicza

• VAAFT (Video-Assisted Anal Fistula Treatment), jest nowoczesną, minimalnie inwazyjną metodą leczenia przetok okołoodbytniczych z zachowaniem zwieraczy. Zabieg odbywa się w dwóch fazach: diagnostycznej i leczniczej. Zabieg jest wykonywany w znieczuleniu podpajęczynówkowym (wkłucie do kanału kręgowego) lub ogólnym (narkoza).
• Kluczowymi etapami zabiegu operacyjnego są: wizualizacja kanału przetoki przy użyciu fistuloskopu (wziernika z kamerą), fulguracja (oczyszczanie) kanału przetoki, a następnie prawidłowa lokalizacja ujścia wewnętrznego kanału przetoki wraz z jego zamknięciem za pomocą szwów.
• Metoda VAAFT jest jedyną metodą umożliwiająca uwidocznienie całego kanału przetoki wraz z lokalizacją ujścia wewnętrznego, co jest kluczowym etapem dla wszystkich metod leczenia przetok okołoodbytniczych. W trakcie operacji nie dokonujemy wycięcia przetoki lecz jej całkowitego zniszczenia od strony wewnętrznej.  Minimalny uraz okołooperacyjny w trakcie zabiegu skutkuje brakiem konieczności wdrożenia leczenia przeciwbólowego. Z tego też powodu już po 6 h od zabiegu, Pacjent może opuścić szpital. W ostatnich badaniach udowodniono również znacznie zmniejszone ryzyko występowania nawrotów.
• Zalety VAAFT:

• mięśnie, zwieracze nie są uszkodzone. Nie ma więc zagrożenia, że stracisz kontrolę nad wypróżnieniami;
• po wykonaniu VAAFT ból związany z przetoką jest zredukowany do znikomego;
• możliwość ponownego wystąpienia przetoki jest mniejsza po zabiegu, ponieważ cała przetoka jest usuwana;
• całkowite i szybkie zagojenie można osiągnąć w ciągu kilku dni, co jest dużo szybsze niż w przypadku otwartej operacji.
• powrót do pracy może nastąpić następnego dnia po zabiegu;

Operacja przetoki LIFT | przetoka okołoodbytnicza

• LIFT, czyli wysokie, międzyzwieraczowe przecięcie i podwiązanie kanału przetoki. Metoda operacyjna, po raz pierwszy opisana w 2007 roku. Operacja ta stosowana jest do leczenia przetok przezzwieraczowych.
• Zabieg polega na wypreparowaniu, podwiązaniu i przecięciu kanału przetoki w tzw. przestrzeni międzyzwieraczowej, czyli w tkankach pomiędzy zwieraczem wewnętrznym i zewnętrznym odbytu. Otwór zewnętrzny przetoki poszerza się i pozostawia do samoistnego zagojenia. LIFT nie powoduje uszkodzenia zwieraczy odbytu, a tym samym nietrzymania stolca. Możliwość nawrotu przetoki wynosi od 4% do 25%. 

Laserowa operacja przetoki | przetoka odbytu

• Laserowa operacja przetoki odbytu FiLAC (Fistula-tract Laser Closure) wykorzystuje technologię laserową do obliteracji (usunięcia) warstwy nabłonkowej przetoki bez ryzyka uszkodzenia zwieraczy odbytu. Chirurgia laserowa może być wykorzystana w leczeniu powierzchownych, nawrotowych rozgałęzionych lub mnogich przetok. FiLaC techniką małoinwazyjną, o dobrym profilu bezpieczeństwa.

• Zestaw FiLaC zawiera ruchomą sondę laserową, która odbiera wiązkę laserową z generatora energii. Zabieg wykonywany jest laserem o mocy 15 W, długość fali 1 470 nm, i energii 100-120 J/cm². Wszyscy Pacjenci przed operacją podlegają ocenie fizycznej poprzez badanie fizykalne, a w wybranych przypadkach konieczne jest wykonanie obrazowej, przezodbytniczej ultrasonografii (wykonywanej u mnie w gabinecie) lub rezonansu magnetycznego (MR) na który wystawiam skierowanie.
• Operacja jest wykonywana w znieczuleniu ogólnym, podpajęczynówkowym lub miejscowym w zależności od morfologii (budowy) przetoki. Po identyfikacji i eksploracji kanału przetoki przez otwór zewnętrzny, jest ona wyłyżeczkowana szczoteczką cytologiczną, a następnie przepłukiwana roztworem środka odkażającego. W dalszej kolejności wprowadzana jest sonda światłowodowa od zewnętrznego do wewnętrznego otworu przetoki, aż do jego wizualizacji wewnątrz kanału odbytu. Końcówka sondy znajduje się 12 mm poza wewnętrznym otworem. Energia laserowa jest aktywowana, a sonda jest powoli wycofywana z prędkością 10 mm / 5 s . Sonda może być okresowo przesuwana do przodu w celu zapewnienia odpowiedniego uszczelnienia kanału przetoki. Otwór wewnętrzny przetoki zostaje zamknięty od strony światła odbytu za pomocą szwu. Zewnętrzny otwór przetoki pozostawia się otwarty do drenażu.
• Pacjenci wracają do domu w dniu operacji, kontrole prowadzi się w odstępach 3-tygodniowych.

Maść z NTG | nitrogliceryna łagodzi ból

• Maść nitroglicerynowa doodbytnicza stosowana jest w celu złagodzenia bólu od umiarkowanego do silnego, spowodowanego szczeliną odbytu. Nitrogliceryna należy do grupy leków zwanych azotanami. Działa rozluźniająco na mięśnie wokół odbytu, dzięki czemu ciśnienie w uszkodzonych okolicach jest mniejsze. Lek ten jest dostępny wyłącznie na receptę. Maść NTG należy stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. Nie nadużywać ilości ani częstotliwości dawki. Lek aplikuje się wyłącznie doodbytniczo. Nie można go używać do oczu, nosa, ust ani pochwy. Jeśli dostanie się w te obszary, natychmiast należy go spłukać wodą.
• Prawidłowe stosowanie maści z nitrogliceryną:

• Umyj ręce przed użyciem leku.
• Zabezpiecz palec jednorazową rękawiczką lateksową lub foliową.
• Wyciśnij niewielką ilość maści na palec. 
• Delikatnie włóż palec z maścią do kanału odbytu. Nie głębiej niż pierwszy paliczek tj. ok. 2 cm.
• Ostrożnie rozprowadź maść wewnątrz kanału odbytu.
• Jeśli odczuwasz zbyt silny ból w kanale odbytu, nałóż maść bezpośrednio na skórę od zewnątrz.
• Wyrzuć rękawiczkę do śmieci i umyj ręce.

• Dawkowanie maści z NTG – dorośli 1 raz na 12 godzin (wyłącznie doodbytniczo)!
Dawka tego leku będzie różna dla różnych Pacjentów. Postępuj zgodnie z zaleceniami lekarza lub wskazówkami na etykiecie. Poniższe informacje obejmują jedynie średnie dawki tego leku. Jeśli Twoja dawka jest inna niż podana na ulotce, nie zmieniaj jej, chyba że zaleci to lekarz. Podczas stosowania maści z nitrogliceryną należy bezapelacyjnie zaprzestać spożywania alkoholu.

Botoks | zwieracz odbytu

• Nieoperacyjne leczenie szczeliny odbytu przy pomocy iniekcji z toksyny botulinowej, ma na celu rozluźnienie i relaksację zwieracza wewnętrznego. Zapewnia to korzystne warunki do gojenia szczeliny. Zastrzyki z toksyny botulinowej są w pełni bezpiecznym środkiem leczniczym, dającym najmniej powikłań w stosunku do innych środków rozkurczających zwieracz.
• Toksynę botulinową wstrzykuje się do mięśnia zwieracza wewnętrznego odbytu po obu stronach szczeliny odbytu. W przypadku około 7% chorych po tym preparacie dochodzi do przejściowego i nieznacznego nietrzymania gazów.
Pełne wyleczenie po zastrzykach z toksyny botulinowej obserwowane jest u około 75 do 90% chorych po okresie 2 miesięcy od podania toksyny botulinowej.
• W przypadku nawrotu choroby (~10%) możliwe ponowne wstrzykniecie botuliny, stosowanie nitrogliceryny lub leczenie chirurgiczne. W przypadkach trudnych do leczenia możliwe jest jednoczesne zastosowanie preparatów nitrogliceryny i toksyny botulinowej.

Lewoboczna sfinkterotomia | operacyjne leczenie szczeliny odbytu

• Lewoboczna sfinkterotomia wewnętrzna, to operacja leczenia szczeliny odbytu. Zabieg ten leczy lekooporną szczelinę odbytu. Lewoboczną sfinkterotomię wewnętrzną można wykonać w znieczuleniu miejscowym lub sedacji (podając leki uspokajające).
• Chirurg rozpoczyna od dokładnego zbadania kanału odbytu za pomocą krótkiego, sztywnego anoskopu (optycznego wziernika). Po rozpoznaniu szczeliny odbytu operację można kontynuować za pomocą jednej z dwóch metod chirurgicznych: otwartej lub zamkniętej sfinkterotomii wewnętrznej.
• W metodzie otwartej wykonuje się małe nacięcie po lewej lub prawej stronie skóry odbytu w celu odsłonięcia włókien mięśniowych zwieracza wewnętrznego. Chirurg unosi mięsień zwieracz wewnętrzny odbytu i przecina go za pomocą skalpela lub noża elektrycznego. Przecięcie mięśnia rozluźnia ciśnienie w odbycie i umożliwia zagojenie się szczeliny.
• Metoda zamknięta jest podobna do techniki otwartej, ale zamiast rozpoczynać od nacięcia skóry, chirurg będzie szukał rowka między mięśniami zwieraczy wewnętrznych i zewnętrznych. Po zidentyfikowaniu tego rowka wprowadza się skalpel w tę przestrzeń i ostrożnie obraca w kierunku zwieracza wewnętrznego, a następnie przecina mięsień. Sam zabieg trwa zwykle mniej niż 30 minut.
• Opieka pooperacyjna w domu
Wielu Pacjentów odczuwa ból przez pierwsze 2 lub 3 dni po operacji. Niektórzy mają niewielkie krwawienia, a z odbytu wypływa wydzielina. Jest to zupełnie prawidłowe. Po bocznej sfinkterotomii wewnętrznej Pacjenci powinni moczyć się w ciepłych kąpielach w celu rozluźnienia odbytu. Powinno się również przyjmować błonnik, by zminimalizować zaparcia i zmniejszyć wysiłek podczas wypróżnień. Całkowite wygojenie odbytu zajmuje około 6 tygodni, ale Pacjenci zwykle wracają do normalnej aktywności w ciągu 1 do 2 tygodni po operacji. Jeśli po zabiegu wystąpi gorączka, dreszcze, duże krwawienie, niemożność kontrolowania gazów lub wypróżnień, należy bezzwłocznie skontaktować się lekarzem.

Usuwanie brodawek odbytu | kłykciny kończyste

• Kłykciny odbytu to brodawki w okolicach odbytu. Są spowodowane przez wirusa brodawczaka ludzkiego (HPV), który rozprzestrzenia się poprzez kontakt seksualny lub kontakt ze skórą. Większość brodawek odbytu wymaga leczenia miejscowego lub zabiegu chirurgicznego.

Leczenie brodawek odbytu różni się w zależności od objawów, lokalizacji i wielkości brodawek odbytu. Może obejmować miejscowe maści, zabieg chirurgiczny lub kombinację zabiegów.

1 | Miejscowe leczenie brodawek odbytu: brodawki odbytu, które są małe i znajdują się tylko na skórze wokół odbytu, można zwykle leczyć miejscowymi maściami. Te zabiegi obejmują następujące farmaceutyki:

• Imikwimod (Zyclara® lub Aldara®).
• Podofilox (Condylox®).
• Podofilina (Podocon-25®)
• Sinekatechiny (Veregen®).

Ważne jest, aby nie używać dostępnych bez recepty środków do usuwania brodawek w okolicy odbytu lub narządów płciowych, ponieważ te produkty nie są przeznaczone do genitaliów ani odbytu.

• Istnieją również miejscowe terapie, które „zamrażają” lub „spalają” brodawki. Te zabiegi powodują niewielkie skutki uboczne, takie jak dyskomfort lub obrzęk, a czas rekonwalescencji po zabiegu jest bardzo krótki:

• ciekły azot (krioterapia): ciekły azot, zamraża punktowo skórę, powodując odpadanie brodawek;
• elektrokauteryzacja: procedura wykorzystująca ciepło do wypalania brodawek.

2 | Operacje brodawek odbytu: bywają najlepszą opcją usunięcia dużych brodawek odbytu lub brodawek wewnątrz odbytnicy. Operacja usunięcia brodawek odbytu polega na ich wycięciu. Taki zabieg chirurgiczny można wykonać w placówce ambulatoryjnej – bez konieczności pozostawania w szpitalu. W zależności od odporności na ból praktykowane jest znieczulenie miejscowe lub ogólne. Znieczulenie miejscowe jest stosowane w okolicy odbytu, podczas gdy znieczulenie ogólne pozwala zasnąć na czas trwania zabiegu.
Czas rekonwalescencji różni się w zależności od zakresu zabiegu, więc należy skonsultować się z chirurgiem, aby upewnić się, czego można się spodziewać po chirurgicznym usunięciu brodawek odbytu.

Wycięcie torbieli włosowatej | proste wycięcie torbieli

• Wycięcie torbieli pilonidalnej (włosowej) jest rodzajem operacji chirurgicznej. Torbiel zlokalizowana jest zwykle w okolicy krzyżowo-ogonowej (początek kości ogonowej). Lekarz wykonuje nacięcie, aby usunąć torbiel i część tkanek wokół niej. Lekarz może zamknąć ranę za pomocą szwów lub pozostawić ją otwartą do wygojenia przez ziarninowanie. Niektóre otwarte rany wymagają kilku tygodni gojenia. Inne mogą potrwać nawet kilka miesięcy. Zamknięta rana zwykle goi się około 4 tygodni. Palenie papierosów, nadmierne ilości kawy oraz alkohol nawet w małych ilościach opóźniają gojenie się rany. Tak czy inaczej, nacięcie pozostawi bliznę.
• Prawdopodobnie wrócisz do domu kilka godzin po operacji. Po około 2-4 tygodniach większość Pacjentów może powrócić do swoich normalnych aktywności. Ważne jest, aby nie siedzieć przez długi czas, ani nie wykonywać żadnych trudnych lub wymagających ćwiczeń, dopóki rana solidnie się nie zabliźni. 

Plastyka sposobem Limberga | plastyka torbieli

• Romboidalny płat w leczeniu torbieli pilonidalnej został opracowany przez Limberga w 1946 roku. Opisał on technikę zamykania ubytku tkanek za pomocą skórnego płata przesuniętego. Ten płat był łatwy do wykonania, ze szwami oddalonymi od linii środkowej, co nie powodowało powstania naprężeń w linii szwów. Gojenie rany następuje bez blizny w linii środkowej, co pomaga w utrzymaniu higieny, zmniejszając odparzenia, nadżerki i przerastanie blizn.
• Lata doświadczeń wykazały, że rekonstrukcja przy pomocy płata Limberga po wycięciu torbieli włosowatej jest lepsza od pierwotnego zamknięcia i innych procedur płatowych oraz bezpieczna z niskim odsetkiem powikłań i nawrotów.

Laserowa operacja torbieli włosowatej | wrastające włoski

• W małoinwazyjnej procedurze SiLaC (Sinus Laser Closure) wykorzystywanej w leczeniu torbieli pilonidalnej (związanej ze stanem zapalnym skóry) używa się tego samego zestawu laserowego jak do leczeniu przetok odbytu.

• Po podaniu podskórnym środka znieczulającego miejscowo, wykonuje się 0,5 cm nacięcie wzdłuż środkowej linii zatoki lub na wcześniej istniejącym ujściu torbieli włosowatej. Podskórnie należy zlokalizować trakty torbieli. W wybranych przypadkach wtórne nacięcia są konieczne, w celu dostępu do wszystkich odgałęzień torbieli pilonidalnej. Włosy i zanieczyszczenia są usuwane z zatok i dróg wtórnych za pomocą szczoteczki cytologicznej lub pęsety do biopsji. Tkanka zapalna i nabłonek wyściełający trakty torbieli, są częściowo usuwane za pomocą wyłyżeczkowania. Na końcu pole operacyjne jest przepłukiwane roztworem soli fizjologicznej.
• Następnie stosujemy włókno światłowodowe podłączone do lasera diodowego, które wprowadza się do oczyszczonych uprzednio traktów torbieli włosowatej. Energia lasera jest dostarczana w trybie ciągłym. W ten sposób uzyskuje się jednorodną strukturę tkanki i całkowite zniszczenie pozostałej tkanki ziarninowej. Energia lasera powoduje postępujące kurczenie się traktów torbieli. Zastosowanie poziomu energii lasera determinuje rozległości odnóg torbieli. Średnio +/- 30-200 J energii lasera na cm².
• Pacjenci wracają do domu w dniu operacji, a kontrole prowadzi się w odstępach 3-tygodniowych.

Polipektomia | usuwanie polipów

• Polip jelita grubego najczęściej jest łagodnym nowotworem, który pozostawiony może zezłośliwieć. Można temu zapobiec przez wykonanie polipektomii, a więc zabiegu wycięcia polipa. Istnieją dwa sposoby wykonania tej operacji:
1 | poprzez przecięcie powłok brzucha (operacja chirurgiczna)
2 | z wykorzystaniem endoskopu (endoskopowa elektroresekcja pętlą diatermiczną).
• Zastosowanie techniki endoskopowej zmniejsza możliwość wystąpienia powikłań operacyjnych. Nie bez znaczenia jest również fakt braku blizny na skórze oraz szybki powrót do normalnej aktywności życiowej po zabiegu. W niektórych przypadkach, przy bardzo dużych rozmiarach polipa bądź przy grubej szypule polipa – nie udaje się wykonać polipektomii endoskopowej i należy wyciąć polipa metodą chirurgiczną. Po wyjęciu polipa przesyła się go do oceny mikroskopowej (badanie histopatologiczne).

TEM | niezłośliwe zmiany odbytnicy T1 T2

Zapraszam na wizytę
Marcin Nowak